Ζητιάνοι της Θεσσαλονίκης

Αγαπητοί κύριοι/ες
Θα ήθελα με το κείμενο αυτό να επισημάνω άλλη μια νοσηρή πλευρά της πεζής δυστυχώς καθημερινότητάς μας ως πολίτες αυτής της χώρας.

Το θέμα αφορά τους ζητιάνους της Θεσσαλονίκης και αφορμή είναι μια βόλτα μου που πραγματοποίησα στο κέντρο της πόλης ,ώρα μεσημέρι ,κάτι σπάνιο για μένα αφού η εργασία μου δεν μου επέτρεψε αυτό για πολύ καιρό.Παρακάτω για να μήν τα πολύλογώ θα κάνει μια περιγραφή γεγονότων που τα περιγράφω βέβαια μέσα από το φίλτρο των δικών μου συναισθημάτων.Η διαδρομή ξεκινάει από το κατάστημα του Πετρίδη στην Καρόλου Ντηλ ,πριν στρίψω επί της Τσιμισκή μια μητέρα προφανώς πακιστανικής ή κάτι παρόμοιο καταγωγής κρατάει στην αγκαλιά της το μικρό της βρέφος ,το σοκ είναι ότι το παιδί είναι πραγματικά πολύ μικρό ,η εντύπωση μου είναι ότι είναι το πολύ μηνών!
Δίπλα της καθώς περνώ μια κυρία με το μικρό της κορίτσι ,εμφανώς από ανθρώπινινο ενδιαφέρον τη ρωτάει αν έχει άντρα ,δεν ξέρω αν μιλούσε ελληνικά αλλά η εντύπωση που μου έδωση το όλο σκηνικό είναι ότι η μητέρα του παιδιού δεν ήθελε να πει την αλήθεια και μια έλεγε όχι και μια ναι...Στρίβωντας πια στην Τσιμισκή και προχωρώντας λίγα μέτρα άλλο ένα σοκ, εκεί το ρεύμα της ανθρωποκίνησης είναι έντονο μέχρι την Αριστοτέλους ,ξαφνικά και ενώ προχωράω μια σκιά ανθρώπου ,θα το πω έτσι περνάει ανέκφραστη ,βουβή ,με ένα βλέμα ενός ανθρώπου που μόλις έχει φύγει από το χώρο μιας καταστροφής ,είναι ένας καμένος και παραμορφωμένος άνθρωπος που τρομάζει με την εμφάνιση του αλλά αυτός δεν μοιάζει να ζει εδώ.Δεν ξέρω γιατί κινούταν στο πεζοδρόμιο ,σε μια ίσια ,μοναχική πορεία όπου το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τρομάζει ,δεν ξέρω, σηκώθηκε να ξεπιαστεί;
Το σίγουρο είναι οι βρισιές που ακούω πίσω μου από μια ευπόληπτη κυρία η οποία χτυπήθηκε μάλλον σε αυτή τη δύστυχη πορεία αυτού του μάλλον πάλι πακιστανικής καταγωγής ή κάτι τέτοιο,Κατά τα άλλα πιθανολογώ ότι η κυρία αυτή δεν θα τόλμησε να τον κοιτάξει κατάματα μήπως και θα πρέπει να αναρωτηθεί για αυτό που βλέπει...
Στη συνέχεια και πάλι επί της Τσιμισκή ,μετά της πλατεία Αριστοτέλους, ένας κύριος κάθεται κάτω εμφανώς ζητιανεύοντας..Το θέαμα όμως είναι και πάλι φοβερό ,ο αστράγαλος του έχει μια τρύπα μεγάλη σαν σπηλιά που φτάνει μέσα στο κόκκαλο του ποδιού ,το περίεργο είναι ότι η έκφραση του προσώπου του δεν φαίνεται να δείχνει ότι ανησυχεί που εκθέτει στο περιβάλλον το σοβαρό του πρόβλημα .Πιο κάτω μια πιο παλιά και οικεία φάτσα ,αλλά γνωστή από παλιά χρόνια ,και αυτή καμμένη και μάλλον με ένα χέρι ,άν έχετε δει την ταινεία Γκούνις θα καταλάβετε τι εννοώ...Λίγω πιο πέρα σε ένα καροτσάκι μια γυναίκα σκελετωμένη ,ανέκφραστη και ακίνητη ,το μόνο πράγμα πάνω της που μαρτυρεί ότι ζητάει λεφτά είναι ότι κάποιος έβαλε τα χέρια της με τις παλάμες προς τα πάνω ....η ίδια φαίνεται να ζει αλλού....
Τελικά στρίβω στην οδό Βενιζέλου ,κατεβαίνοντας το δρόμο είναι ένας παππούς ,αυτός μοιάζει δικός μας σκέφτομαι ,ελληνική φυσιογνωμία ,γλώσσα ελληνική και κακομοίρης ,παρακαλάει έντονα ,αλλά τουλάχιστον σκέφτομαι αυτός δεν μοιάζει μέλος συμμορίας ,φαίνεται αυθεντικός!Αμέσως πηγαίνω και του δίνω το ένα ευρώ που είχα σκοπό να δώσω σε κάποιον φτωχό ...Το θέμα είναι πραγματικά τραγικό...

Κάποτε ήταν τα παιδιά των φαναριών και τώρα είναι η γενιά των τραγικά χτυπημένων από τη ζωή ανθρώπων ,των πληγωμένων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ,ανθρώπων που για να επιβιώσουν , για ένα κομμάτι ψωμί θα κάτσουν όλη μέρα και θα κάνουν κάτι που ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κάνει ,να υπόκεινται σε αντίξοες καθημερινές συνθήκες για να επιβιώσουν απλώς μέχρι κάποιος μια μέρα να τους πετάξεις κάπου...

Πού είναι λοιπόν η πολιτεία να λύσει αυτό το πρόβλημα ,που είναι η αξιότιμη αστυνομία ,το κράτος κλπ κλπ κλπ Προφανώς είναι κάπου και αναπαύονται ήσυχοι γιατί αυτοί έχουν βρει την ασφάλεια τους ...